امام عليه السلام در زمانه اى كه همه به دنبال

ساخت و ساز دنياى خود بودند، او براى دنیای

پاك و دينى و ارزشهاى آسمانى برخاست ، و

چهره زمانه حكام خونخوار اموى شام و مدينه را دگرگون ساخت

و مردم خواب رفته به شكم و شهوت خود چسبيده را صلا در داد كه اى مردمان

انى لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب

الاصلاح فى امه جدى محمد (ص ) اريد ان امر بالمعروف و انهى المنكر

و اسير بسيره جدى و ابى ...

نقل مى كنند: رسول خدا(ص ) از خاكى

كه خون حسين ع برآن ريخته مى شود وجبرئيل

براى آن حضرت آورده بود, به همسر خود ام سلمه داد و فرمود:

وقـتـى كـه اين خاك خون شد, بدان كه حسينم كشته شده است
ام سلمه آن خاك را نزدخـود در شـيـشـه اى نـگـاه داشت .
هنگامى كه حسين كشته شد, آن خاك خون شده بود.
ام سلمه دانست كه حسين ع كشته شده و

آن خبر را در بین مردم پراكنده كرد.

امام حسين ع از كودكى مى دانسته كه براى او چه

چيز مقدر شده است هم چنان كه اين سروش

نيز براى خواهرش زينب س در هنگام ولادت رخ داد.
مـى گويند كه , سلمان فارسى براى

تهنيت ولادت زينب س حضور على بن ابى طالب

شرفياب شـد و على را اندوه ناك ومتفكر يافت .
على ع از مصيبت هايى كه دخترش در كربلا خواهد

ديد سخن گـفت .
آن گاه على شهسوار دلير,

ملقب به شير اسلام به گريه افتاد

حر توبه مى‏كند

هنگامى كه (حربن يزيد رياحى) گفته‏ هاى امام (ع) و كمك خواهى او را شنيد، به سوى عمر سعد رفته و گفت: آيا تو با اين مرد مى‏ جنگى؟   گفت: آرى به خدا، كشتارى كه در آن سرها از بدن جدا شود و دستها فرو بيفتد. گفت:   آيا نمى‏توان اين كار را با مسالمت پايان داد؟   عمر جواب داد: اگر اختيار به دست من بود چنين مى‏كردم، ولى امير تو از آن ابا كرده است. (حر) او را رها كرده و به كنار مردم آمد، در كنار او (قرة بن قيس) ايستاده بود، او به (قرة) گفت:   آيا امروز به اسب خود آب داده‏اى؟   گفت: خير. گفت: آيا نمى‏خواهى آن را آب دهى؟ (قرة) از اين گفته چنين استنباط كرد كه (حر) مى‏خواهد جدا شود و از جنگيدن كناره‏گيرى نمايد و او را رها نمود. سپس (حر) شروع به نزديك شدن به امام حسين (ع) نمود، (مهاجر بن اوس) به او گفت: آيا مى‏خواهى حمله كنى؟ (حر) ساكت شد و او را لرزشى دربر گرفت. (مهاجر) از اين وضعيّت به شك افتاد و به او گفت: اگر از من پرسيده شود كه شجاع‏ترين مردم كوفه كيست، از آوردن نام تو نمى‏گذرم، پس اين حال چيست كه تو را برآن مى‏بينم؟ (حر) گفت: من خود را مخيّر بين بهشت و دوزخ مى‏بينم، به خدا قسم حتّى اگر سوزانده شوم، هيچ چيز را بر بهشت ترجيح نخواهم داد. سپس اسب خود را به سوى امام (ع) راند در حاليكه سر خود را از فرط خجالت از خاندان پيامبر به خاطر آنچه كه تا بحال نسبت به آنان انجام داده و آنان را مجبور به آمدن به اين سرزمين بى‏آب و علف نموده، به پايين انداخته بود، او در اين حال با صداى بلند چنين گفت: (خداوندا به سوى تو توبه مى‏كنم، توبه مرا بپذير، من دلهاى اولياى تو و فرزندان پيامبرت را به ترس و بيم افكندم، اى ابا عبدالله من توبه مى‏كنم، آيا توبه‏ام پذيرفته است؟) امام فرمود: آرى، خداوند توبه‏ات را مى‏پذيرد. گفته امام، او را شاد نمود، و از دستيابى به حيات ابدى و نعمت هميشگى اطمينان يافت. سپس گفته سروش غيبى را در هنگام خروج از كوفه به امام عرض كرد و گفت: هنگامى كه از كوفه خارج شدم، صدائى شنيدم كه به من مى‏گفت: اى حرّ بشارت باد تو را به بهشت، به خود گفتم واى بر حر كه به او بشارت بهشت داده مى‏شود در حالى كه عازم جنگ با پسر دختر پيامبر است. امام (ع) فرمود:   تو، به پاداش خود رسيدى، و بهره خود را برگرفتى.

شمر با نامه‏اى از ابن زياد براى عمر بن سعد نزد او آمد، در آن نامه ابن زياد عمر سعد را بر جنگ تشويق كرده بود. شمر با صداى بلند فرياد زد: كجايند فرزندان خواهرمان؟ كجاست عبّاس و برادرانش؟ آنان از او روى گرداندند. امام فرمود: به او جواب دهيد گرچه فاسق است.   گفتند: چه مى‏خواهى؟ گفت: اى فرزندان خواهرم، شما در امانيد، خود را همراه با حسين (ع) به كشتن مدهيد   و از اميرالمؤمنين يزيد اطاعت كنيد. عبّاس فرمود: خداوند تو و امان دادن تو را لعنت كند، آيا تو به ما امان مى‏دهى در حالى كه فرزند رسول خدا امان ندارد، و از ما مى‏خواهى كه از ملعون‏ها و فرزندان ملعون‏ها اطاعت كنيم؟

ملاقات امام (ع) با ابن سعد

امام (ع) (عمرو بن قرطبه انصارى) را نزد ابن سعد فرستاد و از او خواست كه شبانه در ميان دو لشكرگاه با او ملاقات كند، هريك از آنان همراه با بيست سوار خارج شد، امام (ع) به همراهانش دستور داد كه جز فرزندش   (على اكبر) و (عبّاس) همگى به عقب برگردند. ابن سعد نيز چنين كرد و تنها فرزندش (حفص) و غلامش همراه او باقى ماندند. امام فرمود: اى ابن سعد، آيا با من مى‏ جنگى و از خدايى كه بازگشت تو به سوى اوست نمى‏ترسى؟ من فرزند كسى هستم كه خود مى‏دانى، آيا با من همراه نمى‏شوى و اينان را رها نمى‏كنى؟ و بدان كه اين كار به خواسته خدا نزديكتر است. عمر گفت: مى‏ترسم كه خانه‏ ام ويران شود. امام فرمود: من آن را براى تو مى‏سازم. گفت: مى‏ترسم اموالم از دست برود. فرمود: من خود بهتر از آن را از اموال خود كه در حجاز دارم براى تو جايگزين مى‏كنم. و روايت شده كه به عمر فرمود: (بغيبغه) را به تو مى‏دهم، و اين منطقه وسيعى با نخلها و باغهاى زياد بود كه معاويه يك ميليون دينار براى آن پرداخت و امام آن را نفروخت. ابن سعد گفت: در كوفه خانواده‏اى دارم كه مى‏ترسم ابن زياد آنان را به قتل برساند. هنگامى كه امام (ع) از او مأيوس شد برخاست در حالى كه چنين مى‏فرمود: (تو را چه مى‏شود، خدا تو را به زودى در بستر خودت بكشد و روز رستاخيز تو را نيامرزد، به خدا من اميدوارم كه تو از گندم رى جز اندكى نخورى). ابن سعد با حالت استهزاء و ريشخند گفت: اگر گندم نباشد، جو براى ما كافى است.

پرچم به دست گرفتن و شربت و آب دادن

و تلاش در برپايى مجالس و نوحه خوانى

و سينه زنى و ... هر يك به نوعى سربازگيرى

جبهه حسينى است و اين پيوند قلبى را

عمق و غنا مى بخشد