شاه شهيدان  
نام : حسين عليه السلام ، در تورات شبير و در انجيل طاب آمده است .
پدر: على بن ابى طالب عليه السلام .
مادر: فاطمه زهرا عليها السلام .
جد: رسول الله صلى الله عليه و آله .
جده : خديجه بنت خويلد سلام الله عليها.
كنيه : ابوعبدالله و ابو على .
لقب : رشيد، و فى ، طيب ، السيد، الزكى ، المبارك ، التابع لرضات الله ، الدليل على ذات الله ، سبط، شهيد و سعيد.
نقش نگين انگشتر امام حسين عليه السلام در فصول المهمه آمده است :

 تولد اما حسين عليه السلام
تولد: سال سوم هجرت و بعضى سال چهارم هجرت گفته اند.
مدت امامت : ده سال .
عمر شريف : 57 سال .
محل دفن : كربلا.
غاضب حق خلافت : يزيد بن معاويه عليه العنة
مشهور است كه ولادت امام حسين عليه السلام در

مدينه در سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت واقع شده است

بعضى پنجم ماه مذكور نيز گفته اند.
ابن شهر آشوب رحمه الله مى گويد:

ولادت آن حضرت پس از ده ماه و بيست روز از ولادت برادرش امام حسن عليه السلام ،

و آن روز شنبه با پنجشنبه ماه شعبان سال چهارم هجرت بوده است .
و نيز گفته شده است كه ما بين آن حضرت عليه السلام و بردارش

امام حسن مجتبى عليه السلام فاصله نبوده مگر به اندازه مدت حمل ،

مدت حمل شش ‍ ماه بوده است .

پيامبر عزيز (صلى الله عليه وآله) ،

به شهيدان كوى جگر گوشه اش

حضرت حسين (عليه السلام)مى بالد آنجا كه مى فرمايد :

حسين من پس از آوارگى به سرزمين قتلگاه و آرامگاه

خود زمين كربلا كوچ مى كند .

در آنجا گروهى فداكار از غيرتمندان مسلمين به او يارى مى دهند ،

اينان به روز قيامت سروران شهداى امّت من هستند .

حضرت فاطمه زهرا (عليها السلام) فرمود :

حسين من در آن روز در جمع گروهى غيرتمند پابرجاست ،

آن عاشقان وارسته ، و عارفان از جان رسته ،

در كنار خورشيد وجود حسينم گويى ستارگان آسمانند ،

در فداكارى و جان باختن در راه حقّ ،

و هديه كردن هستى خويش در مقابل امام و رهبرشان

بر يك ديگر پيشى مى گيرند ،

و براى دست يافتن به شهادت ،

با هم ديگر مسابقه مى دهند ،

گويى هم اكنون من لشگرگاه آنان

جاى بنه و تربتشان را مشاهده مى كنم .

ديده حقّ بين حضرت حسين (عليه السلام) در مكاشفه اى

در سحرگاه شب عاشورا حقيقت اين دو گروه متضاد را مشاهده كرد ،

و بر اساس مكاشفه آن حضرت از گروه حقّ ، تعبير به گروه آسمانى ،

عرشى و ملكوتى ، و از گروه باطل به عنوان زمينى ياد شده است :

حضرت حسين (عليه السلام) را در سحرگاه شب عاشورا خواب فرا گرفت ،

چون بيدار شد فرمود :

« سگ هايى را ديدم كه بر من حمله ورند ،

در ميان آن ها سگ چند رنگى بود كه شديدتر بر من تاخت .

گمانم آن است كه آن كه مرا مى كشد و خونم را مى ريزد ،

پيكرش پيس باشد ! !

و پيكر شمر چنين بود .

سپس جدّم رسول خدا را در خواب ديدم كه به من فرمود :

فرزندم ! تو شهيد آل محمّد هستى .

سماواتيان و آسمانيان ديدار ترا به يك ديگر مژده مى دهند ،

فردا افطارِ تو نزد من خواهد بود ، شتاب كن و زود بيا ، درنگ روا مدار . . . »

درنگى نكرد و شبى نگذشت كه به سوى نياى بزرگوار شتافت

ابن شهر آشوب در كتاب مناقب مى گويد :

حسين (عليه السلام) بر سر كشته زهير آمد

و بالاى سرش ايستاد ، و گفت :

« خداوند تو را از ما دور نكند و كشندگانت را لعنت كند

آن چنان كه آنان را مسخ كند ،

مانند دور افتادگانى كه خداوند

آن ها را به صورت ميمون و خوك مسخ كرده » !

در كلام زهير و مولايش ملاحظه شد كه

از آن سى هزار نفر تعبير به گستاخ ،

گول خورده ، ديوانه ، كرّه شتر ،

سوء استفاده چى و ميمون و خوك شده ،

و اين است معناى گروه زمينى ،

ولى زمينيانى كه در طول تاريخ

در مرحله مادّيگرى و دنائت و پستى

نمونه نداشتند در حدّى كه بايد از آنان

به عنوان زمينيان بى بديل ياد شود!

شمر در جواب گفت :

خدا تو را و صاحبت را پس از يك ساعت ديگر خواهد كشت .

زهير گفت :

مرا از مرگ مى ترسانى ؟ به خدايم سوگند كه مردن به همراه او و در ركاب وى را گواراتر و محبوب تر دارم از زندگانى جاويد به همراه شما.

پس از آن رو به مردم كرد و گفت :

اى مردم ! اين ديوانه وش گستاخ و همراهانش شما را از دين و آيينتان گول نزنند ; زيرا واللّه به شفاعت محمّد نخواهند رسيد آن مردمى كه خون ذرّيه و اهل بيتش را بريزند .

زهير جهت سخن خود را گرداند و در پاسخ شمر گفت :

اى كرّه شتر كه تا چشم باز كرده اى پدرى براى خود جز آن چهار پا كه به عقب بول مى كرد نديده اى ! با تو من سخنى ندارم ، تو بيش از يك حيوان زبان بسته اى نيستى ، به خدا سوگند گمان نمى كنم كه از كتاب خدا دو آيه را درست و پابرجا بدانى و يا بخوانى ، بشارت و نويدت بدهم به رسوايى روز قيامت و شكنجه هاى دردناكش .

شمر تيرى به جانب زهير انداخت و گفت :

ساكت شو! خدا نفست را بگيرد ، ما را به پُر گويى خويش خسته كردى.

زهير در مرحله دوّم شروع به سخن كرد و گفت :

اى مردم ! اولاد فاطمه به موّدت و دوستى و يارى ،

از پسر سميّه زنىكه خاندان او به گردن ما حقّى ندارند ،

و خاندانى كه مادران آن ها نام نيكى براى اعقاب ما به ارث نمى گذارند ،

سزاوارترند .

اگر ياريشان نمى كنيد پناه بر خدا از اين كه به كشتن آنان حاضر باشيد .

پس راه باز كنيد و كار اين مرد بزرگ را با يزيد به خودشان وا گذاريد ;

زيرا قسم مى خورم كه او از شما بدون كشتن حسين هم راضى مى شود .

از اين جهت شمر مداخله كرد و هيمنت اين سخن استوار را از خاطر سپاه جنگجو درهم

شكست